درآمدی بر فقه الحدیث

سخن و سیره معصومان، پس از کتاب خدا، مهم‌ترین منبع استنباط احکام و معارف دین است و چنانچه از حدیث شریف ثقلین بر می‌آید، قرآن و عترت عصاره نبوّت و تداوم‏ بخش رسالت هستند كه هدايت بشر را تا قيامت تضمين مي‏ كنند؛ با این تفاوت که روايات از جهت سند و اصل صدور، جهت صدور و دلالت غيرقطعي‌اند و از احتمال دسّ و تحريف جاعلان و امکان سهو و نسيان و خطا در نقل و فهم راویان مصون نبوده‌اند. از سوی دیگر، متون احادیث نیازمند شرح و تبیین مفاد ظاهری و مراد واقعی است که فقه‌الحدیث به مثابه حلقه پایانی دانش‌های حدیثی، عهده‌دار آن است و از این منظر، معادل تفسیر برای قرآن به حساب می‌آید. کتاب حاضر با رویکردی تازه، پس از مباحث مقدماتی و برنمودن ضرورت و اهمیت فقه‌الحدیث و تاریخچه آن، به مقوله پالایش، نقد و آسیب‌شناسی حدیث پرداخته و سپس مباحث غریب‌الحدیث، شرح و توضیح معنای حدیث، قرائن متّصل و منفصل در فهم حدیث و نهایتاً رفع تعارض بین احادیث را به عنوان مهم‌ترین شاخه های دانش فقه‌الحدیث به بحث گذاشته است.